Szczupak pospolity (łac. Esox lucius) występuje w prawie całej Europie poza Półwyspem Bałkańskim i południową częścią Apenińskiego, w Ameryce Północnej oraz w północnej i środkowej Azji. Jest to zasięg ogromny, żadna inna ryba słodkowodna nie występuje na tak wielkim obszarze Ziemi. Podobnie jak okoń, szczupak jest obecny w prawie wszystkich rodzajach wód. Odżywia się przede wszystkim rybami, niekiedy również płazami (można to wykorzystać stosując twistera z dwoma ogonkami - w formie żabki). Łupem większych sztuk padają też drobne ssaki (głównie gryzonie), a nawet kaczki i inne ptactwo wodne. Tarło szczupaka przypada na okres marca i kwietnia. Narybek wylęga się w ciągu dwunastu-piętnastu dni od momentu złożenia jaj przez ikrzycę.

                Szczupak słynie z niezwykle ostrych zębów – stąd jego potoczne określenia „zębaty” albo „zębacz”. Jego zęby są na tyle ostre, że może nimi bez problemu przegryźć żyłkę, przed czym najlepszym zabezpieczeniem jest zastosowanie metalowego przyponu. W jeziorach szczupak często stacjonuje na bardzo płytkiej wodzie. Stoi nieruchomo w zarośniętych zatoczkach, doskonale maskując się na tle podwodnej roślinności, i czeka na swą ofiarę. Kiedy tylko jakaś zabłąkana uklejka znajdzie się w pobliżu jego pyska, biada jej! Kiedy szczupak już zaatakuje, robi to z ekspresową prędkością. Sprzyja mu w tym kształt strzały.

                 Okres ochronny szczupaka trwa cztery miesiące – od 1 stycznia do 30 kwietnia. Początek sezonu szczupakowego jest przez łowców tej ryby długo i niecierpliwie wyczekiwany, szczególnie że przypada na długi weekend majowy. Najlepszymi przynętami spinningowymi na szczupaka są duże obrotówki i wahadłówki, woblery oraz gumy, zwłaszcza kopyta. Od kiedy metodą dozwoloną w Polsce jest trolling w niektórych regionach, stał się on jeszcze skuteczniejszy na duże sztuki niż spinning. Trollingowcy jako przynęty używają głównie dużych woblerów.  Tak jak w przypadku okonia, występuje u szczupaka zjawisko kanibalizmu, dlatego woblery mające skusić zębatego często imitują przedstawicieli tego gatunku. Oprócz dwóch wspomnianych wyżej metod, z powodzeniem stosować można żywcówkę i martwą rybkę. Inną cechą szczupaka, o której warto wspomnieć, jest również nieprawdopodobna zwinność. Ryba ta bodaj najczęściej ze wszystkich spina się w trakcie holu. Zawdzięcza to gibkości ciała i niesamowicie szybkim ruchom mającym na celu pozbycie się z pyska kotwicy. Na temat jakości mięsa szczupaka zdania są podzielone. Jedni je bardzo lubią, inni twierdzą, że jest za chude. Wymiar ochronny szczupaka to 50 cm. Dawniej wynosił 45 centymetrów, a jeszcze wcześniej – 40, ale malejąca liczba przedstawicieli tego gatunku skłoniła Polski Związek Wędkarski do zmiany regulaminu. Podobnie było w przypadku dobowego limitu połowu – niegdyś wynosił 4 sztuki, potem zmniejszono go do 3, dzisiaj to tylko 2 sztuki. Nawet normy medalowe zostały zmniejszone – brązowy medal przyznaje się obecnie za rybę od 7 kilogramów, srebrny – od 9, zaś złoty – od 11 (kiedyś odpowiednio 9, 10, 12). Zębaty dorasta do dużych rozmiarów, ale te największe sztuki są trudne do złowienia. Metrowy osobnik to już okaz, o jakim marzy wielu łowców drapieżników. Rekord Polski - 24,10 kg – ustanowiony został przez Wacława Biegana w 1976 roku. Fakt, że pomimo pojawiania się coraz nowocześniejszego sprzętu i coraz bardziej wymyślnych sztucznych przynęt tak długo czekamy na nowy rekord, świadczy o tym, jak trudno w dzisiejszych czasach osiągnąć szczupakom wielkie rozmiary. Rekord Polski w długości szczupaka w konkursie „Wędkarskiego Świata” to 133 centymetry (normy medalowe w tym konkursie: 90, 110 i 120 centymetrów). Rekord ten pochodzi z 2003 roku i należy do Bogdana Boraka z Kętrzyna.