Kleń - Słynie z tego, że można go łowić prawie każdą metodą i na wszystkie niemal przynęty. Z naturalnych lubi zarówno te pochodzenia roślinnego, jak i zwierzęcego. Uwielbia owoce (wiśnie, czereśnie), weźmie na kukurydzę, groch, pszenicę, ciasto czy pęczak, a także na białe i czerwone robaki. Często chwyta z powierzchni wody owady, więc wędkarze łowią go również na koniki polne lub muchy. Owady sztuczne są równie skuteczne – metoda muchowa nie jest zarezerwowana tylko dla ryb łososiowatych, z dużym powodzeniem można nią łowić też inne, w tym właśnie klenie. A ponieważ przejawia on instynkty drapieżne, łowiony jest również na spinning. Tutaj najlepszymi przynętami są małe obrotówki i pływające, nisko schodzące woblery, imitujące nie tylko ryby, ale też owady - żuki, chrabąszcze itp.

                 Podobnie jak boleń, kleń jest rybą rzeczną. Żyje w rzekach zarówno dużych (Bug, Wisła, Odra, Narew), jak i małych, również w odcinkach górskich, a także w niektórych kanałach. Trzyma się prądu, lubi dobrze natlenioną wodę, a żeruje przede wszystkim w strefie powierzchniowej. Jest bardzo podejrzliwy, trzeba więc do łowienia go podchodzić z wielką ostrożnością. Wskazane jest ciche poruszanie się oraz strój zlewający się z otoczeniem. Niektórzy wędkarze przypisują kleniowi wielki spryt. Krążyły niegdyś legendy, że stare, chytre klenie najpierw strącają ogonem wiśnie z haczyka (co wygląda jak branie), a dopiero potem je zjadają. Jest to chyba jednak wyłącznie wędkarska fantazja, chociaż przyznać trzeba, że kleń rzeczywiście jest na swój sposób inteligentny. Świadczy o tym chociażby wspomniana wyżej nieufność, która nieodłącznie wiąże się z rozwagą.

                 Dobrym rozwiązaniem przy łowieniu klenia jest kula wodna - przezroczysty, niewidoczny dla ryby spory spławik, unoszący się na powierzchni, ale w części wypełniony wodą, której ciężar umożliwia rzuty daleko od brzegu, gdzie kleń nie widzi wędkarza i jest dzięki temu spokojniejszy.

Sprawdź koniecznie:

• Obrotówki na klenia
• Woblery na klenie

                 Wymiar ochronny klenia wynosi 25 centymetrów. Okresu ochronnego ryba ta nie ma, ale należy wziąć pod uwagę, że w maju i czerwcu przechodzi tarło (dziesięć tysięcy – dwieście tysięcy jaj), i ograniczyć łowienie go w tych miesiącach. Bardzo dobrze bierze w lipcu, sierpniu i wrześniu. Poza Polską złowić można go w całej Europie poza jej skrajnymi fragmentami zachodnimi i północnymi oraz w Azji Mniejszej. Oficjalny rekord Polski PZW (3,71 kilograma, 2008 rok) należy do Piotra Wrany, za to największego klenia w konkursie „Rekord Polski w długości ryby” (63 centymetry, 2003) złowił Dariusz Mrongas. Normy medalowe PZW: 2, 2,5 i 3 kilogramy. Normy medalowe „Wędkarskiego Świata”: 50, 55 i 60 centymetrów.

Jaź - Jest rybą rzeczną, chociaż niekiedy występuje również w zbiornikach przepływowych, kanałach i starorzeczach. W oczkach wodnych i stawach w parkach hoduje się jego uroczą ozdobną odmianę, zwaną złotą orfą. Zamieszkuje wody Europy wschodniej i północnej, wyjąwszy część Skandynawii, a także fragment Azji.

                 Dosyć łatwo pomylić go z innymi rybami – kleniem i płocią. Błędy takie zdarzają się głównie wędkarskim żółtodziobom. Kilka szczegółów pozwala jednak dobrze rozróżniać te ryby. Od klenia różni jazia przede wszystkim odrobinę mniej smukłe ciało, lekko wklęsła dolna krawędź płetwy odbytowej (u klenia jest zaokrąglona i wypukła) oraz drobniejsza łuska (jeżeli samo spojrzenie na rybę nie wystarczy, można policzyć łuski wzdłuż linii bocznej; jaź ma ich od pięćdziesięciu sześciu do sześćdziesięciu jeden, kleń natomiast – od czterdziestu czterech do czterdziestu sześciu). Między jaziem a płocią jest natomiast jedna zasadnicza różnica – jaź nie ma czerwonej tęczówki oka, która jest charakterystycznym elementem płoci. Druga różnica jest podobna jak w przypadku klenia: płoć ma od jazia większą łuskę (liczba jej łusek wzdłuż linii bocznej wynosi od czterdziestu do czterdziestu czterech).

                 Klenia przypomina jaź nie tylko pod względem wyglądu. Ryby te żyją w podobnym środowisku, dorastają do podobnych rozmiarów (stąd taki sam wymiar ochronny - 25 centymetrów; okresu ochronnego u jazia również brak), podobne jest również ich pożywienie, a tym samym przynęty, którymi warto je kusić. Jaź, tak jak kleń, nie pogardzi białymi i czerwonymi robakami, ochotką, pinką, ciastem, pieczywem, pęczakiem czy kukurydzą, a jeżeli chodzi o przynęty spinningowe – małymi obrotówkami i woblerami. Nie żeruje jednak tak często w strefie powierzchniowej jak kleń, stąd mniejsza popularność łowienia go na owady. Wcześniej niż kleń zaczyna też tarło – w kwietniu (kończy w maju). Ikrę (od dwudziestu tysięcy do stu dwudziestu tysięcy jaj) składa w miejscach o spokojniejszym nurcie albo takich, w których woda w ogóle nie płynie (w zatokach).

Pleciona poleca:

• Żyłki na jazie i klenie
• Wędki na jazia

                 Podobieństwo między jaziem a płocią jest chyba powodem, dla którego nikt tak długo nie może pobić oficjalnego rekordu Polski płoci (2,2 kilograma) pochodzącego z 1963 roku. Ponieważ płoć raczej nie osiąga takich rozmiarów, chodzą pogłoski, że ową rybą był jaź. Podobnie jest w innym przypadku – mówi się, że ryba, która przez pewien czas figurowała w tabelach jako rekord Polski klenia, była w rzeczywistości amurem.

              Oficjalny rekord Polski jazia to 5,10 kilograma. Należy do dwóch wędkarzy (są to Jan Zbiegień, rekord w 1973 roku, i Mirosław Królikowski, 1990), ponieważ obydwaj złowili jazia o tej samej masie. Rekord Polski w konkursie „Rekord Polski w długości ryby” to 82 centymetrów (Jan Zbiegień, 1973 rok). Normy medalowe PZW – 2, 2,5 i 3 kilogramy, normy medalowe „Wędkarskiego Świata” – 45, 50 i 55 centymetrów.